Een groepje kinderen skiet gillend met grote snelheid op hun moeders af, terwijl verderop een oudere man jodelend het bos uit knalt. Vol overgave en als een kind zo blij spelen ze in de backcountry van beautiful British Columbia. Leeftijd is onbelangrijk, in de bergen zijn we allemaal een kind! Wat begon als een, meer dan geslaagde, zoektocht naar poeder werd een ontdekkingsreis door de prachtige Canadese wildernis, vol inspirerende ontmoetingen met kleurrijke figuren.

Met jaarlijks meer dan twaalf meter sneeuwval, ligt er in dit poedermekka zelfs een paar dagen na een dump nog genoeg verse pof.

Om onze honger naar bodemloze poeder te stillen vlogen Caroline, Len en ik, drie Nederlandse ski journalisten, vorige winter naar Calgary. We bezochten meerdere skigebieden en reden honderden kilometers. Dat alles zonder kaart en nog belangrijker, zonder te verdwalen! Als klap op de vuurpijl gingen we Lens ultieme ski droom laten uitkomen: vier dagen heliskiën in een exclusieve heliski lodge (die overigens alleen per heli te bereiken is) ten noorden van Vancouver!

Dwars door het Kootenay gebergte loopt de Powder Highway, een kronkelende weg door prachtige valleien. Langs deze route liggen meer dan vijftig ski operaties, waaronder acht ski resorts en tientallen heli- en catski maatschappijen. Met jaarlijks meer dan twaalf meter sneeuwval, ligt er in dit poedermekka zelfs een paar dagen na een dump nog genoeg verse pof.

Ons avontuur begint in het skigebied Fernie waar wij om 8u30 a.m. sharp op de ‘first chair’ wachten, terwijl in de verte het geknal van de explosieven klinkt. In de rij heerst een gevoel van opwinding. Het heeft vannacht zeker dertig centimeter gesneeuwd en nog steeds vallen er gigantische vlokken uit de hemel. We worden omgeven door vrolijke mensen die net als wij onrustig wachten tot we naar boven kunnen. Iedereen lijkt elkaar te kennen. In de lift worden we aangesproken door Tyler, een stralende jonge vent die ons trots vertelt over zijn typische lifestyle. “Ik werkte jarenlang als team manager van Salomon in Whistler, maar ik kwam te weinig aan skiën toe. Nu werk ik ‘s nachts in de mijnen, net als veel andere ski bums en til ik reusachtige kabels, waar 500 volt doorheen stroomt. Het is fysiek best zwaar en bovendien is het niet ongevaarlijk. Maar hierdoor kan ik wel vier dagen per week doen wat ik het allerliefste wil.” Mensen zoals Tyler laten ons zien dat poeder hier voor velen op nummer één staat.

Overal waar we komen blijft de sneeuw met bakken uit de lucht komen. Zo geldt onder andere in Red Mountain de‘20 cm rule’, wat inhoudt dat bij meer dan twintig centimeter verse sneeuw, de winkels tot 12u00 dicht blijven. Wat een verschil met Nederland, waar de meeste mensen denken dat skiën een weekje wintersport inhoudt! We ontdekken dat skiën in B.C. voor velen niet alleen een sport is, maar een levenswijze. Raymond, een vitale 65 plusser: “I came to Red Mountain in my twenties to be a ski bum for a season. Forty years later, after my retirement, I’m still here and still a ski bum. I wouldn’t change this lifestyle for all the gold in the world. I care more about the white stuff.” Toch heeft goud een belangrijke rol gespeeld in deze regio, aangezien er eind 19e eeuw goudkoorts woedde. De avonturiersgeest die hiermee gepaard ging, heerst er nu nog steeds. Al is men vandaag de dag net als wij, vooral op zoek naar het witte goud.

Jimi Hendrix knalt luid door de boxen als we vanuit het Kootenay gebergte naar Nelson rijden. Langs de weg staan constant waarschuwingsborden voor overstekend wild. Als bijrijder neem ik de opdracht van wildlife spotter heel serieus, dat is maar goed ook, want niet veel later moet Caroline hard op de rem trappen om net op tijd een overstekend hert te ontwijken. Naast herten leven er veel andere wilde dieren in de eindeloze bossen zoals poema’s, elanden, beren en vossen. Wilde dieren vormen eigenlijk een van de sporadische dreigingen voor de inwoners. “Een van de weinige zorgen die wij hier hebben, is het gevaar van beren en poema’s voor onze kinderen.”

De bewoners van B.C. kiezen er heel bewust voor om een voor hen betekenisvol leven te leiden. In Nelson, een hippie dorpje vol mooie Pippi Langkous huizen aan het smaragdgroene Kootenay meer, zijn inwoners betrokken met het behoud van een goed milieu. Dat gaat veel verder dan recyclen alleen. Langs de opvallend lege weg naar Whitewater (WH2O) valt ons oog op een handgeschilderd bord met ‘Honk for birds’, om te voorkomen dat de vogels verrast worden door de paar auto’s die hier omhoog rijden. Op de toiletten hangt zelfs een briefje met het vriendelijke verzoek niet onnodig veel wc papier te gebruiken! Het is heerlijk om in een omgeving te zijn waar iedereen wordt geaccepteerd zoals hij is. Zo attendeert Nick, de regisseur van Sweetgrass Productions (Solitaire en Signatures) ons op Rudy. Hij geniet van zijn lunch met zijn kwebbelende, felgroene papegaai in zijn nek. Na een kleine chit-chat blijkt dat papegaai Jack zijn skibuddy is en zelfs zijn eigen seizoenspas heeft!

Gedurende een maand gunden ski bums in alle soorten en maten ons een kijkje in hun interessante levens. Dit is wat onze reis zeer speciaal heeft gemaakt. Tussen de bergen powder en toegewijde rijders voelden wij ons zeer welkom. Dus wil je genieten van eindeloze poeder, fanatieke rijders, pure stoke en je autosleutels gewoon in het contact laten zitten? De deuren staan in B.C. letterlijk en figuurlijk wagenwijd voor je open!

De adrenaline giert door mijn lijf als de piloot zijn koptelefoon opzet en de wieken van de helikopter sneller gaan draaien. In de verte zien we ontzagwekkende bergen opdoemen. Onze zeer ervaren piloot Ben vliegt recht op een bergkam af, zwiept soepel het staartstuk naar achter en landt behendig op een klein plateau. Knielend kijken we de helikopter na, terwijl de sneeuw opwaait en in ons gezicht snijdt. Langzaam verdwijnt het zoemende geluid en vult een oorverdovende stilte de lucht. We staan op een top midden in de Canadese wildernis, honderden kilometers verwijderd van de dichtstbijzijnde skilift. Overal waar ik kijk, zie ik uitgestrekte poederafdelingen en adembenemende bergen. Onze Canadese gids Dale legt op rustige toon uit hoe de komende afdaling eruit ziet. Eindelijk mag ik aan de afdaling van 700 hoogtemeters beginnen! De poeder krult als een grote golf over mij heen en bij elke bocht explodeert de sneeuw in mijn gezicht. Happend naar adem ski ik vol gas door de ghost trees, besneeuwde bomen die door extreme sneeuwval en kou veranderd zijn in spookachtige silhouetten. Met brandende benen en een dikke grijns ski ik op het geluid van de chopper af en dit is pas de eerste run van de dag! De hoeveelheid poeder die we skiën is nauwelijks te bevatten en gedurende de dag stijgt de stoke sky high! Ik doe mijn best om elke run te onthouden maar besef al snel dat het kansloos is. Zoveel faceshots kan mijn brein simpelweg niet aan.

Na twaalf fantastische runs hebben we ruim 9200 hoogtemeters geskied en vliegt Ben ons terug naar de lodge. Sky high toasten we, in de hot tub met uitzicht op het meer, op misschien wel de mooiste skidag van ons leven, en dit is pas dag één.

De routine in Silvertip is al snel duidelijk en we hebben dan ook absoluut geen moeite om te wennen aan deze “rockstar treatment”. De ruime houten, typisch Canadese lodge is voorzien van alle gemakken en het eten doet niet onder voor een sterrentent (king crab en lams rack). Er staan dan ook elke dag vier chefs in de keuken te zwoegen om ons te verwennen. Voor twaalf gasten, is er 10 man personeel aanwezig; lodge manager, barvrouw, masseur, twee gidsen, de helipiloot, monteur en vier koks.
Alles is tot in de puntjes verzorgd: we worden elke ochtend gewekt met een klopje op de deur en kopje thee. Vijftien minuten later begint voor een groot knapperend haardvuur de “stretch class”, zodat we lekker losjes en relaxt aan het ontbijt verschijnen waar versgebakken broodjes, wentelteefjes, fruit en zelf gemaakte granola op ons wacht. Vanuit de ontbijttafel hebben we uitzicht op Quesnel Lake met mooie kiezelstranden en oude bossen, waar wij zelfs een eland gespot hebben. Na het ontbijt stappen we op nog geen 30 meter van de ontbijttafel in de privé heli. Een lifestyle waar we snel gewoon aan zijn.

Midden in de Canadese wildernis, bij Quesnel Lake, ligt een exclusieve lodge – een zeer gedenkwaardige plek voor een heliskiën! De Silvertip Lodge ligt zelfs zo afgelegen dat je er alleen per helikopter kunt komen, een vlucht van 45 minuten vanuit Williams Lake, in het Cariboo gebergte. Dit is de meest noordelijke bergketen in B.C. waardoor de sneeuwkwaliteit het gehele seizoen gewaarborgd blijft. Met een gemiddelde sneeuwval van 14 meter per seizoen en 118 verschillende afdaling zul je nooit twee keer dezelfde afdaling hoeven skiën. Ook verspoorde hellingen zijn er niet. Deze winter opent de Silvertip Lodge haar deuren voor groepen van 8-16 personen voor op maat gemaakte reizen. Je bepaalt zelf hoe laat je vertrekt en wanneer je genoeg hebt gehad. Het enige waar je rekening mee moet houden, zijn de sneeuwcondities. Anders dan bij andere loges, is er geen limiet aan de hoeveelheid hoogtemeters die je skiet, de enige limiet is de sterkte van je benen!

Onze droomreis eindigt met een paar biertjes bij een kampvuur aan het meer, waar Tom, een van de andere gasten, op zijn gitaar liedjes speelt. Ondanks dat ik eerder weleens heb geheliskied, heb ik nog nooit in mijn leven zoveel geskied op vier dagen (24.500 hoogtemeters – dat is bijna drie keer de Mt. Everest) en ook nog nooit in zulke goede sneeuw. Ik kan niet anders dan concluderend dat we “spoiled for life’ zijn! 

www.skiwhitewater.com
www.skifernie.com
www.redresort.com
www.silvertipheliskiing.com