Paul de Groot is Nederlands beste freerider. Hij was één van de eerste uit de Lage Landen die meedeed met qualifiers van de Freeride World Tour. Stanton op z’n Engels uitgesproken, is de bijnaam van St. Anton am Arlberg, het gebied dat het afgelopen jaar de thuisbasis van Paul was. Highlife mocht een paar dagen met hem in het skigebied op pad. Veel pistes hebben we niet gezien.
Na een paar weken in de bergen van St. Anton is het onvermijdelijk dat je verliefd wordt op de afdalingen in de regio. Paul zet er vijf op een rij. De namen zijn door hem zelf gegeven en je zult ze dus niet vinden door het daar zo te vragen. Een gids inhuren voor off-
piste avonturen is altijd een goed idee!
Walhalla in Stuben
Pak de Albonabahn 2 en hike naar de Maroikopf en verder. Ski de vallei in richting Langen met eindeloze mogelijkheden voor elk niveau. Mijn tip is om vroeg na sneeuwval met de auto naar de Albonabahn 2 te gaan en de eerste lift te pakken. Hier is een waar walhalla van off-piste mogelijkheden.
Sonnenkopfs Backside
Rij naar Sonnenkopf, pak de hoogste stoeltjes lift en ga naar de vallei waar geen liften staan. Hier ski je dan eveneens richting Langen over het terrein van Stuben. Bij de start kun je het niveau van steilheid kiezen. Van toegankelijk tot grillig met grote drops (sprongen). Je moet bij deze route wel de bus of auto pakken om terug te komen, maar dat is het waard! Je kunt ook de bus naar Sonnenkopf pakken en eindigen bij de auto in Stuben.
Schindlers Classics
Direct uit de lift heb je, zonder hike, toegang tot grillig en steil terrein en toegang tot tal van couloirs. Een klassieke freeride sectie is altijd leuk. Met alleen deze lift zou ik mijzelf weken kunnen vermaken.
Flexit in Stuben
Neem de Flexenbahn richting Stuben. Vroeg en midwinter is dit een geweldige afdaling waar je echt de weg moet weten. Het is aan te raden om dit met een gids te doen. Je kunt eindigen in een mooie en diepe kloof die onder de tunnel doorgaat. Van tevoren moet je weten of de “exit” mogelijk is.
Albonabahn bos
Pak de Albonabahn en pak bij Stuben de lagere stoeltjeslift. Tijdens sneeuwval of net erna is het hier geweldig skiën het bos. Glooiend en speels terrein waarbij je – bij genoeg sneeuw – ook over de lawinehekken kunt skiën.
Paul staat op een grote cornice. Ik heb de camera klaar om zijn drop vast te leggen. We wachten tot de zon weer achter de wolken vandaan komt. Dat kan lang duren, want we willen het beste licht. Dat is het verschil tussen gewoon freeriden voor de kick en van freeriden je werk maken. In de extreme sports kun je namelijk je brood verdienen met prijzengeld óf met sponsoren. Dat eerste betekent een onzeker
bestaan met veel reizen en dat laatste hangt er van af of je volgers kunt boeien met tekst, foto’s en video’s. En dus besloot Paul, gestopt in 2018 met wedstrijdskiën, een winter in St. Anton te gaan zitten. Hij vond bed, bad en brood bij Hotel Arlen Lodge en nodigde de hele winter fotografen en videomakers uit. Dat het de mooiste winter in jaren zou worden, had hij niet kunnen bedenken. Dat wij nou juist in die ene bloedhete week van het jaar zouden langskomen hadden wij weer niet kunnen bedenken. Toch gaan we op zoek naar wat mooie rides. Ondertussen vertelt Paul in de liften waarom de Arlberg zo’n fantastisch freeridegebied is. “Het gebied heeft een naam, maar maakt dit ook volledig waar, dit terrein is simpelweg geweldig.”
Door het weer is het even zoeken naar verse poeder, maar Paul heeft er al een paar weken op zitten in St. Anton en heeft het geheugen van een olifant. Het skigebied van de Arlberg is het grootste van Oostenrijk met meer dan 300 kilometer piste en nog veel meer terrein (zoals freeriders het gebied buiten de piste noemen). En Paul lijkt elke meter buiten de piste te onthouden. Door het intensieve netwerk van moderne en dus snelle liften kunnen we veel meters maken. We skiën zijn favoriete couloirs boven de Schindlerlift. Smal, steil en op een bewolkte dag als vandaag de enige plek met wat zicht. Door de wind ligt hier zelfs nog wat lekkere poeder. Het lawinegevaar is nagenoeg nul dus Paul vliegt erdoorheen. Voor mij is het een test of ik deze week een beetje kan volgen. Ik slaag, gelukkig.
Gelukkig, want de volgende dag heeft Paul een mooie route in gedachten. We parkeren de auto op een trein- en busstation en nemen de skibus naar Sonnenkopf. Na een rondje opwarmen, trekken we het gebied uit. Vanaf de windlip bij de start gaat het steil naar beneden. De keiharde overhangende sneeuw lijkt als zeegolven achter ons aan te rollen. Helemaal aan het einde van de route zit een sinkhole waardoor we uit het off-piste terrein schieten, terug de bewoonde wereld in. Onderaan lopen we een klein stukje en komen we twee
Oostenrijkers tegen die zittend op de rand van de kofferbak een pilsje drinken. Er komen hier niet heel veel mensen naar beneden, dus we krijgen ook een biertje aangeboden. En een lift naar de auto. We eindigen de dag met verrassingen, zoals het hoort bij avonturen.
Het mooiste avontuur vindt echter plaats in het avonduur. Na een diner bij de Hospizalm besluiten we de ski’s en vellen onder te binden en toeren we met hoofdlampjes de bergen boven St. Christoph in. Door de afwezigheid van poeder zijn we toch genoodzaakt iets bijzonders te bedenken, anders belanden we in de kroeg. Terwijl de wijnroes langzaam plaatsmaakt voor bezweette voorhoofden krijgen we een steeds beter beeld van de sterrenhemel boven ons. Het is zwart boven de bergen met miljoenen sterren. We wandelen anderhalf uur naar boven en drinken een klein glaasje Schnapps op het hoogste punt. Het is stil hierboven. En ijskoud, dus lang blijven we niet. In een paar minuten skiën we naar beneden, off-piste, pitch dark. Wat een belevenis! Om het te vieren duiken we alsnog de kroeg in.
Op de laatste dag zijn we weer terug in Schindler. De zon is nu volop aanwezig maar helaas is het couloir keihard. Op het verzoek of hij over een setje vlijmscherpe rotsen heen kan springen is het simpele antwoord “Ja” aangevuld door “het is misschien wel een kleine sprong.” En ook al is die sprong klein, hier is zo goed duidelijk wat het verschil is tussen een gemiddelde off-piste skiër en een echt goede freerider. Jij en ik hadden wellicht alleen de sprong kunnen maken. Wat er daarna zou gebeuren – gebroken botten bij de landing, een doodsmak op de rotsen aan de overkant van het couloir of een lange tumbling naar de bodem van de berg – is om het even. Paul doet het met twee vingers in de neus. Met veel vaart vliegt hij over de rotsen, landt in een 35 graden steil couloir op ijs en heeft slechts twee meter na de landing nodig om de controle helemaal terug te vinden. Met soepele enkels en knieën skiet hij door naar beneden alsof het niks was. Klik! Ik ben blij dat ik achter de camera sta. En Paul? Die is helemaal in zijn element aan zijn kant van de lens.
Zijn Instagramaccount heeft meer dan 9 000 volgers. Dat lijkt niet extreem veel, maar de freeridewereld is klein, zeker die in Nederland. Hij wordt gesponsord door Poederbaas, Xion Protective Gear en Salomon, merken die erg aansluiten bij wat hij doet. Dankzij Cloud 9 Travel, zijn eigen bedrijf, reist hij de wereld over op zoek naar bergen die niet de dagelijkse keuze voor wintersport zijn. Zijn favoriete afdalingen zijn bijvoorbeeld Spines in Alaska, Pilows in Canada en de couloirs van de Dolomieten en Les Marrecottes. “Ik werd op m’n derde al op ski’s gezet. Van m’n ouders heb ik leren skiën en op mijn zestiende deed ik de Anwärteropleiding tot skileraar in Oostenrijk. Vlak erna deel twee, de Landes.” Bij de zwaardere opleiding tot Staatlicher skileraar gingen alle moeilijke zaken goed, maar zakte hij op het voordoen van de ploeg… Dat was het eerste signaal dat lesgeven niet zijn primaire passie was. Een week later deed Paul voor het eerst mee aan een freeridewedstrijd en vond daar gelijken. “Iedereen had hier dezelfde mindset. Ik kende die wereld helemaal niet maar het was een openbaring. Hier wilde ik mee bezig zijn. Ik realiseerde me dat gidsen niets voor mij is. Ik wil gewoon het beste uit mezelf halen tijdens het skiën en aan de inspirerende kant zitten.” Niemand skiede zo veel wedstrijden als Paul, maar hij realiseerde zich dat dit een heftig bestaan is, vol concurrentie. “Ik ben een promotor van de sport, dus sta ik nu aan de kant van de organisatie van freeride-events zoals het open NK Freeride. Dan kan ik meer betekenen voor de Nederlandse scene. Freeriden groeit enorm in Nederland en België. Laten we hopen dat deze trend doorzet!”
VOLG OF SKI MET PAUL
Je kunt Paul volgen op Instagram en Facebook onder @pauldegrootfreeskier. Zijn bedrijf Cloud 9 verzorgt heliski en catski op locaties buiten de Alpen zoals Canada, Macedonië, Alaska, Kirgizië, IJsland, Groenland, Nieuw-Zeeland en Chili. Ze houden kantoor in Amsterdam.
www.cloud9travel.nl
Paul verbleef de hele winter in het Arlen Lodge hotel**** Heerlijk no nonsense en gezellig ski-in, ski-out Hotel. het hotel heeft met Theo’s Taverne een eigen sfeervol restaurant.
www.arlenlodge.at
Brussel – St. Anton 830 km
Utrecht – St. Anton 900 km
De dichtstbijzijnde luchthaven is Innsbruck. St. Anton ligt op honderd kilometer rijden van het vliegveld.
Zell am See & Kaprun
Free style sport
8X nieuwe dingen leren op de piste
Zwitserland
Frankrijk
Italië
Duitsland
Bulgarije
Finland
Andorra
