Gids David Allamanno van de ESF staat de volgende dag klaar bij het hotel. Het weer is wat teleurstellend, heel erg bewolkt, ook is er niet heel veel sneeuw gevallen de afgelopen dagen. “Maar we gaan wel wat moois vinden, hoor! Hebben jullie al eerder offpiste geskied of geboard?” Omdat we gisteren hebben geoefend met pieperzoeken, blijft er meer tijd over voor offpisteskiën. David neemt ons mee naar ‘Couloir des Tufs’ een beroemd couloir boven Tignes 2100. Ik zie aan Joppe dat hij best zenuwachtig is, bang om te vallen en “dat jullie dan op me moeten wachten.” Spannend vindt hij het vooral, omdat het er supercool uitziet. “Rotsen aan beide zijden en daar in de verte Tignes.” We doen deze run twee keer en dan vraagt David of we een mooie afsluiter willen. “Komen we wel ergens anders uit en we moeten een stukje hiken.” We knikken enthousiast en even later lopen we over een graat naar ‘Micky’s Ears’. De afdaling is minder spannend dan het couloir, maar fantastisch vanwege het uitzicht over het meer Lac du Chevril. “Je kunt zelfs helemaal naar het meer skiën, maar dan moet een helikopter ons ophalen.” Skiën richting water is altijd bijzonder en we zijn super stoked als we in het dorp terugkomen.
Bij de après-ski die middag bij Coco Rico in Val Claret (waar de Fransen goed hebben afgekeken bij hun Oostenrijkse vrienden) is de sfeer super. Dansende mensen op tafels, lekkere muziek, goede vibe. Iets dat we komende winter waarschijnlijk helaas moeten missen. “We eten vanavond raclette, Jop”, beloof ik. Dat doen we bij mij in de familie altijd als er iets te vieren is. We gaan naar restaurant La Place, onderdeel van ons hotel, op een paar minuten lopen, midden in het centrum van Tignes. “Op je eerste duik en eerste echte run in een couloir!” We genieten van de Franse gesmolten kaas en lopen dan zonder echte verwachting het dorp in. Het is laagseizoen en dan is er vaak weinig te feesten. Het tegendeel is waar. Want ook al is het niet druk, we hebben een geweldige avond. Eerst drinken we een biertje in een obscure pub waar alle skileraren naartoe gaan ’s avonds. David tipte deze plek onder strikte belofte dat ik de naam niet publiceer. En daarna zien we door de etalage een dj spelen in The Marmot Arms. “DJ Lindo is de beste dj in town. Draait heerlijke funk & soul en alles op vinyl”, vertelt een gast ons. Een beter einde van deze roadtrip naar de Alpen konden we ons niet wensen.