In het Berner Oberland ligt Adelboden, een van de makkelijkst bereikbare skigebieden vanuit Vlaanderen. Vanaf Brussel rijd je in iets meer dan zeven uur naar een Alpenwereld van drieduizenders, iglo’s, husky’s, sportieve koeien en 210 kilometer piste.

Geen Grüezi mitenand, maar een enthousiast ‘Goedenavond! Goede reis gehad? Welkom in Steinmattli!’ Want de eigenaars van dit viersterrenhotel in het hart van Adelboden zijn Nederlanders. In 2009 kochten Anita de Kruijf en Erik Smeenk het destijds wat verouderde hotel en gaven het een total make-over (denk: trendy meets Zwitserse traditie). Hard werken is het wel, met 25 man personeel, drie maaltijden per dag, een volledig uitgeruste wellnesskelder en 56 kamers. Die zitten grote delen van de winter helemaal vol. Niet in de laatste plaats door de malse prijzen. Vanaf 750 CHF p.p. (ca. € 650) geniet je hier van een hele week halfpension. Waarmee we onmiddellijk het vooroordeel kunnen ontkrachten dat wintersport in Zwitserland een onbetaalbare hobby is.

Adelboden ligt daar waar de Zwitserse laaglanden overgaan in Alpenreuzen. In het Engstligental, een vallei die doodloopt tegen een wand van meer dan 3000 meter hoge rotspieken. Het is een rustig, aangenaam oord, waar alleen de Dorfstrasse wat levendigheid biedt. Toch is het dorp vrij uitgestrekt: zeker niet elke chalet of elk hotel zit hier dicht bij een skilift. (Let daar dus op bij het boeken van een accommodatie.) Wij lopen vanuit de skikelder van Steinmattli echter in vijftig stappen naar een gondeltje. Die brengt ons eerst naar beneden, waar we overstappen op een kilometerslange eitjeslift. Rechtstreeks naar de 1974 meter hoge Sillerenbühl, letterlijk en figuurlijk de spil van het 81 km grote skigebied Silleren-Hahnenmoos-Metsch-Lenk. Vanaf deze bergtop kunnen we glijden in alle windrichtingen.
Op sportief vlak is Adelboden vooral bekend van de jaarlijkse FIS Wereldbekerwedstrijden reuzenslalom en parallelslalom. “It is a huge party”, zegt skileraar Pascal verlekkerd. “De bevolking van Adelboden groeit dan in één weekend van 3.500 tot 40.000 man, elk hotel en appartement zit propvol. De bars ook trouwens.” De deelnemers racen over de Weltcup Piste, een pikzwarte kronkelaar over een bergkam boven het dorp. Extreem moeilijk is de piste niet, wel bijzonder ijzig. Zelfs nu nog, enkele weken na de wedstrijd. “We spuiten water in de sneeuwlaag”, zegt Pascal. “Dat bevriest, zodat je een keiharde onderlaag krijgt. Zo blijft de afdaling min of meer gelijk, en dus ook de kansen voor alle skiërs.” Glibberend daal ik af over deze hellende ijsbaan op de Chuenisbärgli. Zonder valpartijen, maar bijna drie keer langzamer dan de Oostenrijker Marcel Hirscher. Hij won de reuzenslalom in januari 2018, en klokte een tijd van 1.10,53 op het 1290 meter lange traject.

Pascal neemt ons mee naar de andere pistes van Silleren-Hahnenmoos-Metsch-Lenk, het grootste skigebied van Adelboden en verbonden met buurdorp Lenk. Die zijn overwegend breed, lang en strak geprepareerd. Bijzonder geschikt voor gemiddelde tot licht gevorderde skiërs. Zij krijgen ook genoeg uitdaging in de vorm van zwarte pistes, en zelfs veel rode afdalingen hebben een zwart randje. Voor beginners is het gebied daarom minder geschikt. Vanaf een aantal liften kun je alleen maar kiezen uit rode en zwarte pistes. Na een paar van die uitdagingen vindt Pascal dat er even genoeg geskied is. “We hebben de hoogste concentratie pisterestaurants ter wereld,” zegt hij. Die bewering hebben we niet kunnen controleren, maar feit is dat we overal stuiten op horeca-uitspanningen. Soms wel vier per afdaling en vaak gesitueerd in eeuwenoude houten boerderijen. “’s Zomers verblijven de boeren daar om hun koeien te houden en kaas te maken”, weet Pascal. Nu warmen we er op bij een houtkachel en drinken we lokale opkikkers als de Bärgli Zwärgli (‘ein kleiner, feiner lauwarmer Herzenswärmer’, 20%) en de Schümli Pflümli (37,5%).

Over koeien gesproken. Hier in Adelboden hebben ze de sportiefste herkauwers ter wereld. In het voorjaar lopen – of beter: klimmen – ze over een pad naar het bergplateau Engstligenalp. Een eeuwenoude traditie. Hoe hoger ze komen, hoe sneller ze gaan. Want de koeien weten dat de Alpenweide vol staat met vers, sappig gras. Heel zelden gaat het mis. Zo kwam de afgelopen decennia slechts één onfortuinlijke koe ten val. Dat zijn heel wat betere statistieken dan bijvoorbeeld op de Eiger Noordwand, een paar Zwitserse bergdalen verderop. Daar verongelukten de afgelopen 50 jaar tientallen klimmers. Je zou dus kunnen stellen dat koeien betere alpinisten zijn dan mensen.
Die koeien staan nu natuurlijk lekker op stal. Wij gaan wel naar Engstligenalp. Vanuit een cabinelift zien we loodrechte rotswanden, bevroren watervallen en het ijzingwekkend steile koeienpad. Boven waan ik me op de Zuidpool, Groenland of Spitsbergen. Hier groeit niks (nu niet althans). Deze kille, 2000 meter hoge bergkom is een echte Schneeloch. Tot begin mei kun je hier skiën. Maar je kan ook veel andere spannende activiteiten ondernemen, mits je een beetje koudebestendig bent. Zoals ijsklimmen op bevroren watervallen, sneeuwschoenwandelen, langlaufen en een rondje glijden in de huskyslede van Markus Röthlisberger. Deze zelfbenoemde Swisskimo woont de hele winter in het huisje van de skilift. Dat is nog luxe, want de voorgaande winters sliep Röthlisberger in een iglo. “Maar dat was genoeg na zes jaar”, zegt hij.

Ook wij zitten even later in een heel grote iglo. Met een bevroren labyrint van gangen, koepels en nissen. De Fondue Iglo is dan ook de bijzonderste attractie van Engstligenalp. De menukeuze is uiterst beperkt: fondue en anders niets. (Vooruit, mensen met een kaasfobie krijgen een bordje pasta). Daarbij drinken we thee, glühwein en witte wijn. Na een middag in de vrieskou bestellen we nóg een pan gesmolten kaas, en zo beginnen zelfs bij drie graden onder nul de wangen te gloeien. De cabinelift terug naar het dal lijkt te dansen, maar dat kan natuurlijk ook liggen aan de glühwein. Hoe dan ook, in Steinmattli worden we wederom onthaald met Hollandse gastvrijheid: “Ha, daar zijn jullie weer. Fijne dag gehad?”