Waar een dagje zonder veel sneeuw in Noorwegen wel niet toe kan leiden. Er lag minder sneeuw dan we hoopten en mijn vriendin Caroline had gehoord dat het in Mt. Baker al de hele winter aan het dumpen was. Met jaarlijks de meeste sneeuwval van Noord-Amerika en het wereldrecord sneeuwval in één seizoen, is het een veilige gok. Wereldrecord sneeuwval, bestaat dat? Jazeker, in Mt. Baker viel er bijna 30 meter in de winter van ’98-’99 (2896 centimeter om precies te zijn). Meer hoefde ik niet te weten, dit wil ik meemaken. Let’s go!

We zijn met drie vriendinnen twee weken op pad: Caroline, Anna en ik (Juulski). We hebben alle drie een paar seizoenen lesgegeven, zijn ervaren freeriders en leven voor wintersport. Caroline werkt voor KLM, maar grijpt elk excuus aan om richting de sneeuw te vliegen. Anna is onze fotografe en voorziet ons daarnaast van de meest coole zelfgemaakte mutsen en bandana’s. Ik kwam in december opnieuw tot de conclusie dat ik de wintermaanden liever in de sneeuw doorbreng dan op een kantoor en nam dus ontslag om meer te kunnen skiën.

Twee maanden na die rampzalige dag in Noorwegen is het zo ver: half maart vliegen we naar Vancouver, huren een auto en rijden in drie uurtjes naar Baker. Benieuwd wat we zullen aantreffen. De volgende dag rijden we vanuit het dorp naar boven en kan ik niet geloven hoeveel sneeuw er ligt. De sneeuwbanken langs de weg blijven maar groeien. Het sneeuwdek is gewoon vijf meter diep! Zoals ze hier zeggen: ‘Snow lacks in quality, but makes up for it with consistent quantities.’ We skiën wat liftlijnen en zoeken onze weg maar blijven bij de pistes aangezien het lawinegevaar 4 is. De sneeuw is diep en zwaar (‘Cascade concrete’), maar de eerste faceshots (of facials zoals wij ze hebben omgedoopt) worden gescoord! We verbazen ons over de drukte en de vele snowboarders. Overal worden cliffs gedropt, runs gestreept en het is één grote chaos. Je ziet geen families, geen kinderen, slechts toegewijde poederrijders. Helaas is het vrij warm en lijkt de sneeuw eerder regen. Nu begrijpen we waarom iedereen regenkleding, afwashandschoenen en vuilniszakken aan heeft. Onze gore-tex (absorbatex volgens de liftboys) kan deze natte sneeuw niet aan. We zijn helemaal doorweekt en morgen wordt het kouder!

Na een late lunch met burgers en een pitcher bier in de lodge ontmoeten we een aantal skibums. We worden spontaan uitgenodigd voor ‘a home cooked meal’. We horen van onze nieuwe vrienden dat Baker sinds decennia gerund wordt door de familie Howat. De liefde voor het bedrijf blijkt uit alles: de vibe is authentiek, van snelle groei is geen sprake en massatoerisme is ver te zoeken. Bijna iedereen op de berg heeft een seizoenspas en is dus local. We kwamen hier voor de sneeuw, maar Baker is zoveel meer. De tijd heeft stilgestaan en het pioniersgevoel bestaat hier nog. Tot vorig jaar was er zelfs geen internet en telefonisch bereik heb je maar zelden. Zo ouderwets kan het zijn. Na een aantal dagen lijkt het alsof we het hele dorp kennen. Lachend worden we de ‘Eurobabes’ en de ‘skittles’ genoemd. De zoveelste sneeuwdag vieren we in Chair 9, dé kroeg in het dorpje Glacier (inwoners: 250), het dichtstbijzijnde gehucht onderaan de berg.

Het is inmiddels kouder, de sneeuw lichter en het zicht beter. Voor de derde keer besluiten we een dagje extra te blijven om het hoogtepunt van de week te beleven: ‘the Shuksan Arm’. Alles klopt: het is strakblauw en het lawinegevaar is gedaald van 4 naar 3. We beginnen enthousiast aan deze spectaculaire hike. Wij beseffen dat dit de jackpot is. Eén voor één een droppen we in, de adrenaline giert door mijn lichaam. De sneeuw is diep en licht, het terrein wijds en glooiend, iedereen scoort facials. Juichend en schreeuwend vliegen we naar beneden. Wij zijn high on life! Wat een run, wat een afsluiter, wat een gebied! De rum vloeit die avond rijkelijk en we toasten op Baker, sneeuw en vriendschap en beloven elkaar dat wij hier terugkomen!

De volgende ochtend vertrekken we met pijn in ons hart. Op naar Crystal, de berg waar Ingrid Backstrom heeft leren skiën. Op naar een nieuw avontuur. Crystal is het grootste skigebied van Washington State maar doet toch klein aan. De liften zijn snel en daardoor zijn de passen aanzienlijk duurder ($65 in plaats van $45 in Baker).

In Crystal ligt er 20 centimeter verse sneeuw op ons te wachten, geen tijd te verliezen dus! Overal waar we kijken zien we mooie lijnen. Waar te beginnen? We raken aan de praat met de skipatrol en zij laten ons trots al hun secrets spots zien, waaronder een onvergetelijke afdaling door het bos, genaamd ‘Damn Fine Forest’. Ik knal een steile wand af en duik vervolgens het bos in met gigantische, oeroude bomen. Eenmaal beneden vraagt iemand me hoe laat het is. Dat lijkt me duidelijk: ‘Time of my life!’ Dacht ik gisteren nog dat niets Baker zou kunnen overtreffen, nu weet ik het niet meer zo zeker.

In de lokale bar, de Snorting Elk, komen we er al snel achter dat we onze reis goed hebben getimed. Crystal heeft in maart meer dan 2,5 meter sneeuw gehad. Maart en april zijn met stip de beste maanden. In januari regent het vaak en februari is de drukste maand. Crystal vangt weliswaar minder sneeuw dan Baker, maar de sneeuw is er lichter en het terrein gevarieerder. Het grote verschil tussen beide gebieden is dat Crystal wat meer bigmountain aanvoelt. Het is voor ons duidelijk, de touropties zijn eindeloos (Silver Basin, South Back, North Back) dus Crystal zal niet snel gaan vervelen!

De volgende dag trekken we naar de top van Silver King Peak, een tocht van dertig minuten. Deze berg staat op al het promotiemateriaal van Crystal. Op de top zien we diverse vulkanen liggen: Mt. Rainier, Mt. Hood en in de verte zelfs Mt. Baker… wat een uitzicht! Er is toch niets mooiers dan dit met vriendinnen te delen. De eerste bochten zijn even spannend (no fall zone), maar de sneeuw is top! Ik ontspan en geniet van deze lange, steile run! Eenmaal beneden roept Rich de patroller: ‘Sweet turns, girl.’ Wat een heerlijk compliment! Wij zijn van deze bergen gaan houden en willen nooit meer weg. Washington is fantastisch!

Amerika is groot en de mogelijkheden zijn oneindig. Maar als je veel wil skiën, is het simpel, dan moet je naar Washington. Mount Baker en Crystal liggen in de Cascade Range, die onderdeel zijn van de ‘Pacific Ring of Fire’. Washington telt zes vulkanen, waaronder Mt. Baker (3286m) en Mt. Ranier (4392m). Door de ligging bij zee en de overheersende westenwind, sneeuwt het in Baker en Crystal veel, héél veel. Het zal waarschijnlijk niet de lichtste sneeuw zijn die je skiet, maar wij hebben in veertien dagen tijd 100% sneeuw geskied. Meer hoef je toch niet te weten? Go for it, you won’t regret it!