Skipistes in de buurt van Salt Lake City dragen namen als Last chance, Devil’s Elbow, Paradise Lost, Blitz, Rumble, Grumble, Stumble en, toepasselijk, Thanks for the Memories. In de cafés van deze regio kijk je niet gek op als je een Czech your head, Hop-spital of Thunder Mountain Black Out bestelt. “Salt Lake is een blauw eiland in een rode zee”, wordt me verteld over de liberale instelling. “We hebben een counter culture ten opzichte van de, door Mormonen gedomineerde, staat Utah. Hier wordt een beetje tegengas gegeven op de traditionele normen en waarden.” Zeker elke dag sprak ik iemand die speciaal voor Alta Ski Resort, het skigebied dat in Amerika als tweede haar deuren en bergen opende, is verhuisd naar deze magische plek. #altamagic noemen ze dat ook wel online.
En als we aankomen bij Alta zien we waarom die plek zo’n aantrekkingskracht heeft. Wanneer we tussen de bomen skiën, door onvervalste Amerikaanse droge poeder, weten we waarom mensen hierheen verhuizen en nooit meer weg willen. Vanuit het vliegtuig zagen we al dat het niet gek is dat de Olympische Winterspelen in 2002 hier neerstreken en dat ze het mondiale wintersportfestijn in 2030 weer willen binnenhalen. De stad ligt in een vlakke vallei, een oud zoutmeer, met aan de oostzijde de Wasatch Mountains en in het westen de Oquirrh Mountains. In de Wasatch lopen van West naar Oost de Big en Little Cottonwood Canyons waar de vier skigebieden die onderdeel zijn van Ski City aan gezeteld zijn: Alta, Brighton, Solitude en Snowbird. Iets verderop zien we vanaf grote hoogte Deer Valley en Park City, wat het totaal op zes skigebieden brengt die we in deze tien dagen gaan ontdekken. Maar de eerste sportieve activiteit die we ervaren, gewapend met een grote bak popcorn, plastic pint bier en rollende ogen van de jetlag: ‘NBA Basketball’. Want basketbal in Amerika is niet iets waar je naar gaat kijken, dat ervaar je. Rond de twintigduizend supporters van beide teams mengen vreedzaam met elkaar in het United Center. NBA basketbal is een show, gevuld met cheerleaders, publieksparticipatie en, natuurlijk, een uit volle borst meegezongen volkslied. De wedstrijd is spannend tot de allerlaatste seconde en zelfs wij, een groepje laaglanders uit Europa staan te schreeuwen “Go Jazz”, want als ze winnen in de dying seconds zal dat vast een spektakel opleveren. Het tegenovergestelde is echter waar en de Denver Nuggets winnen in de allerlaatste seconde door een gemiste driepunter van de Jazz. Het stadion valt stil, het publiek druipt teleurgesteld af en zonder enige vorm van onrust verdwijnt men in auto’s, huizen en restaurants.