Valle d’Aosta. Je zou er zomaar overheen kunnen kijken. Het kleinste en dunbevolkste gewest van Italië ligt geprangd tussen Zwitserland en Frankrijk. Diep verscholen in de Alpen. We verbleven in de hoofdstad Aosta en van daaruit verkenden we alle skigebieden van het dal. Vijf dagen, vijf gebieden, vijf keer anders.

Het Romeins stratenplan van Aosta verraadt meteen de rijke geschiedenis van de stad. ‘Augusta Praetoria Salassorum’, zo noemden de Romeinen de stad bij de stichting in 25 VC. Niet toevallig op deze plek, maar op het kruispunt van twee belangrijke routes én twee rivieren. Aosta is een simpele verkorting van Augustus en de triomfboog die men destijds plaatste, staat er nog steeds. Net als een oude stadsmuur, cryptes, een grote stadspoort, en het gerestaureerde Romeins theater. We zijn hier in de winter maar alles wijst erop dat dit ook in de zomer een bijzonder levendige plek moet zijn met overvloedige terrassen en een bruisend straatleven. We blijven nog een dag in Aosta en verkennen morgen het eerste skigebied vlakbij: Pila.

Lekker handig. Vlak naast het centraal station van Aosta nemen we de cabinelift die ons naar Pila brengt. Dat ligt op 1800 meter hoogte. Hier kunnen we liften nemen tot op 2700 meter. Die hoogte maakt dat je in Pila zeker bent van sneeuw. De afgelopen jaren kreeg dit gebied steeds meer bekendheid door de enorme hoeveelheden sneeuw die er viel. Pila verbaast ons door de 70 km pistes in alle niveaus: blauw, rood en zwart. Het hele gebied strekt zich uit over een soort natuurlijk terras. Die ligging levert ons tijdens het skiën voortdurend de mooiste zichten op de Mont Blanc, de Monte Cervino en de bekende Monte Rosa. In de diepte zien we Aosta liggen.
’s Middags is het moeilijk om een keuze te maken tussen de vele zonnige terrassen. Dit is Italië dus we kennen het gevaar: lekker eten, een zonnig terras en een wijntje en voor je het weet, lig je tot een stuk in de namiddag heerlijk te soezen. Dat is meer iets voor het einde van de vakantie, als de vermoeidheid zijn tol begint te eisen. Dan zijn we al wat makkelijker over te halen tot zo’n lazy afternoon. En hoe groot onze honger ook was: de heerlijke pizza, zo groot als een karrewiel krijgen we niet volledig op. Jammer. En skiën met een pizzadoos vol restjes krijg je niet in een rugzak.
We hebben intussen weer krachten om nog enkele pistes af te malen voor het einde van de dag. Er zijn vele mogelijkheden om te logeren in Pila boven op de berg, maar we nemen op het einde van de dag de lift terug naar beneden. Aosta heeft ons veel te bieden ’s avonds en die kans willen we niet laten liggen.

Op anderhalf uur rijden van Aosta ligt Gressoney. Dit dorpje maakt deel uit van een iets groter skigebied dat zich uitstrekt over drie dalen die zich verenigd hebben onder de naam Monterosa Ski. Een slimme marketingzet want de Monte Rosa is een van de bekendste bergen van Italie. We skiën dus de hele dag over de uitlopers van deze reus van 4000 meter. We hebben keuze uit 33 moderne liften die ons tot een hoogte van 3275 m brengen. Bijna 200 km pistes in topconditie zorgen ervoor dat we veilig terug beneden geraken. Het hele gebied telt verschillende kleine dorpjes waar je kan verblijven. We waren verbaasd dat het zo rustig was in Monterosa Ski. Maar dat bleek volkomen normaal te zijn. De grote massa heeft dit plekje nog niet ontdekt. We zijn zuinig op het intussen achterhaalde begrip, maar om Monterosa Ski te omschrijven halen we het toch uit de kast. Een goedbewaard geheim.

Dit is misschien wel het bekendste gebied van de vallei. Zeker de Zwitserse kant waarmee het gebied verbonden is doet een belletje rinkelen: Zermatt met de overbekende Matterhorn. Onze skipas laat echter niet toe om de grens over te steken. Wie hier een week verblijft, kan ik dat supplement zeker aanraden. Je skiet de grens over en komt meteen in een heel andere skisfeer. Heel bijzonder. Ook voor wie wat meer uitdaging nodig heeft, gaat best eens aan de Zwitsere kant kijken. We beperken ons tot de voornamelijk rode pistes in Cervina. Brede lanen die soms zelfs naar blauw neigen. Maar al bij al waren we tevreden van onze dag. De temperatuur zat nog goed en de liften waren allemaal open. Doordat het zo hoog ligt op 2050m, kan het er soms erg koud zijn. Zeker op de tophoogte van 3500 meter kan de wind echt snijdend zijn. Een temperatuur van pakweg min 15° C is zeker geen dagelijkse kost, maar putje winter kan dat toch al eens gebeuren. En wind is hier altijd wel wat. Cervina staat bekend als windgevoelig wat maakt dat men er de lift al soms snel durft te sluiten. En een hele dag enkel van het prachtig uitzicht genieten, daar reist uiteindelijk niemand voor naar een skigebied.

Dit kleine dorpje ligt net op de grens met Frankrijk. Vandaar de Franse naam. Onze skipas laat toe om de grens over te steken dus we gaan voluit voor grensoverschrijdend gedrag vandaag. En voor één keer wordt dat beloond. Het volledig gebied staat bekend onder de naam Espace San Bernardo. Eenmaal de bergkam overgestoken komen we in het Franse Rosière. Beide dorpen bieden samen 130 km pistes aan. 70 op Franse bodem en 60 op Italiaans grondgebied. Terwijl we de berg af glijden en ’s middags een heerlijk zonnig terrasje maken, kunnen we er niet langs kijken. Zowel de werkzaamheden aan de nieuwe liften als de aankondigingen over de nieuwigheden vanaf seizoen 2018/2019. Door de aanleg van twee nieuwe stoeltjesliften is een compleet nieuwe berg ontsloten. De Mont Valaisan is nu bij het gebied betrokken dankzij vijf nieuwe pistes. Het skigebied krijgt hiermee ook een nieuw hoogste punt tot 2800 meter. Met de fonkelnieuwe Moulins Express ga je van 1935 meter tot 2450 meter in vijf minuten. Vanaf daar kun je naar beneden skiën of op de Mont Valaisan Express stappen die je naar 2800 meter brengt. Alles samen goed voor een investering van 15 miljoen Euro. We zullen nog eens moeten terugkomen om die liften te testen. Ze zullen alleszins een nieuw elan geven aan het iets kleinere gebied.

‘Simply the best’, lezen we bij het binnenrijden van het gezellig dorpje. Een slogan die meteen hoge verwachtingen schept. Ook hier hebben we een schitterend zicht op de Mont Blanc. Die valt niet eens erg op want je hebt zicht op maar liefst 14 bergtoppen boven de 4000 meter. Je voelt je erg nietig en ik word er zelfs licht filosofisch van. Maar we zijn hier niet voor een cursus filosofie. We binden de latten aan en weg zijn we.
We nemen de skyway Monte Bianco naar boven. Zomaar spreken over een ‘eitjeslift’ zou wat weinig eer zijn voor deze constructie uit 2015. Hier etaleerden de bouwers hun kunde in techniek, engineering en design. Vanaf het basisstation Pontal d’Entrèves op 1300 meter brengt de lift ons naar het ronduit imposante eindstation op 3466 meter hoogte. Die route leggen we af in grote gondels met glazen ramen. En heel bijzonder: tijdens de klim draaien de gondels 360 graden rond. Bovenaan komen we aan op Punta Helbronner. We genieten even van het schitterend uitzicht op het 360° terras. Je kan hier ook iets eten, maar we kiezen er toch voor om meteen terug te keren. We voelen direct dat we hier op grote hoogte zitten want er zit een stuk minder zuurstof in de lucht. Waaghalzen skiën hier off piste naar beneden, maar we zijn ons leven nog niet moe dus kiezen we voor de lift. Terug beneden nemen we de liften naar de top van Mont Chetif. Bijna uitsluitend rode pistes brengen ons terug in het dal. Bij het uitkiezen van een geschikt restaurant voor het avondeten, krijgen we net geen keuzestress. 90 restaurants doen hun best om ons aan één van hun tafels te krijgen en 40 bars en cafés ontvangen ons graag voor een borrel. Heel uitnodigend en we kunnen dan ook niet aan de verleiding weerstaan.

Na vijf dagen Valle d’Aosta maak ik graag de eindbalans op. Italië is en blijft een fantastisch land om te skieën. Perfect geprepareerde pistes, schitterende uitzichten en natuurlijk: geweldig eten. En de sneeuw is bijna altijd van de partij. Elk van de vijf gebieden heeft zijn eigenheid maar hoewel Valle d’ Aosta een grensregio is, hebben ze toch één grote gemene deler: die typische Italiaanse flair die skiën er net dat tikkeltje specialer maakt.